Balat, tarih kokan Balat. Memleketim gibi dediğim balat. Nedendir bilmem Balat'a girdiğim an sanki herkes birbiriyle hemşehriymiş gibime geldi.
Ne kadar saçma değil mi? Aynı ülkede yaşıyoruz, aynı ilde yaşıyoruz, aynı havayı soluyoruz en önemlisi ama ilk defa bir mahallede 'herkes birbiriyle hemşehriymiş' gibime geliyor. Yabancılaşmak, yabanileşmek, kendi kabuğuna çekilmek böyle bir şey olsa gerek.
İstanbul'un hala bozulmamış yüzü Balat, her yönüyle...
Balat'a Götüren Rizeli Nasihatçi Teyzemiz
Otobüsten iniyoruz ve Balat'ı bulmak için yola koyuluyoruz. Koşuşturan bir teyze görüyoruz, biz de koşuyoruz yetişebilmek için.Öğrenci olduğumuzu, gezip fotoğraf çekmek için Balat'ı aradığımızı söylüyoruz ve teyze o tatlı Karadeniz şivesiyle kendisinin de oraya gittiğini söylüyor ve bizi iki yanına alıyor ellerimizden tutarak başlıyor nasihat vermeye.Neredeyse her cümlesinin sonu 'okuyun' idi.Aklımızda en çok kalanı da ''Altın nasıl durdukça değerlenir, insan da durdukça değerlenir.Yalan sevdalara kapılıp sonra hemen üzülmeyin.Benim 50 sene önce sevdiğim vardı kimseler bilmezdi, babam da bilmezdi.Beni başkasına verdi ama çocuklarımız var, hala ilk günkü gibi mutluyuz.'' Bizi Balat'a götürüp ayrıldı güzel teyzemiz...
Balat İle Tanışmak Ve Balatlı Uzun Amca
Balat tarih kokuyor. Berberi, fırını, balıkçısı, kahvehanesi... Hiç bozulmamış evleri, canayakın esnafı. İnternette okuduklarımızdan çok daha farklı bir Balat karşılıyor bizi.
En üstteki fotoğrafı çekmek için oraya nasıl gideceğimizi arıyoruz, telefondan orayı aradığımızı gösteriyoruz bir balıkçı abiye. O da hemen yanındaki amcalara gösteriyor.
Amca internetteki fotoğrafı görünce ''Aa tamam tamam burası kırmızı okulun orası, biz de oraya gidiyoruz gelin'' diyor ve gidiyoruz.
Gönüllü rehberlik yapıyor güzel amcamız. Meğer kendisi şuan Bostancı'da oturuyormuş, oradaki bir arkadaşını Balat'a getirmiş ki doğup büyüdüğü mahalleyi gezdirebilsin.
40 sene öncesinde sinema olan yerleri, gençlerin takıldığı mekanları, mahallelerinden çıkan ünlülerin önceden oturduğu evlerini, amcasının oturduğu evi , mahallece lokma döktürüp yedikleri günleri anlatıyor. O anı yaşıyoruz. O zamanlarda yaşamak istiyoruz.
Utanıyoruz...Balat'a götüren Rizeli teyze ellerimizden tuttuğunda yaşadığımız 'bir şey mi yapacak' korkusundan utanıyoruz. Amcaların, arkadaşımın telefonunu fotoğrafa bakmak için ellerine aldıklarında çalarlar mı diye düşündüğümüzden utanıyoruz. Böyle düşünmeye alıştığımızdan utanıyoruz. İnsanların yabancılaşmasından, yabanileşmesinden utanıyoruz. Böyle güzel insanları kaybetmekten utanıyoruz...
Eve dönerken keşke o amcanın fotoğrafını çekseydim diye düşündüm durdum. Büyük ihtimal ömrüm boyunca bir daha göremeyeceğim o güzel insanı 'Balatlı Uzun Amca'yı çekmişim meğer.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder