o kadar doluyum ki ...

annelere, babalara, amcalara, teyzelere... Bizi bu hale getiren tüm insanlara

beni bencilleştiren, bizi değil beni öğreten her insana kızgınım

beni bir araç olarak gören insanlara kızgınım

kavgam var benim sistemle

beni bencilleştiren, yalnızlaştıran insanlarla derdim var

bırakın dilediğim hayatı yaşayayım buna izin verin bana sunduğunuz ve yapmamı istedikleriniz sizin hayatlarınız

bedenen daha iyi bir yerde olmamı isterken ruhumu aşağılara çekiyorsunuz

sizin gördüğünüz güçlü bedenin arkasında bin parça ruhumu göremiyorsunuz belki de görmek istemiyorsunuz ruhu bin parça genci, hayatının getirilerinden başka şeyleri kaldıramayan insanların yanında yok olup gidişini görmek istemiyorsunuz , diretilen bu hayatta ne kadar mutsuz, sevgisiz, bencil, hissiz olduğunu göremiyorsunuz

bir gencin ne derdi olabilir ki okulundan başka?

ne mi olabilir?

hayalleri...

onları önce birleştirip sonra tek tek kendi elleriyle inşa ettiği gibi kendi elleriyle yıkacağı hayalleri

peşinden koşamayacağı düşleri

kırılan umutları

delip geçmek istediği dogmalar var

ve birde ona verilen küçük penceresi

bütün hayatını o pencerenin arkasında geçirilsin istenen bir hayatı var

duvarları yıksa belki de dünyanın en güzel manzarasıyla karşılaşacak

ben mi?

ruhu siyahı kemiklerine kadar hisseden biri haline geldim 

o kadar az umudum kaldı ki kararmaya yüz tutmuş

onu kurtarma savaşı veriyorum

son beyaz parçalara da dokunurlarsa tek, umutsuz ve yorgun yaşayacağım bi ömür boyu....

ben benim için örülen bu duvarları yıkmaya çalışıyorum....